KUYTU
Her başlangıç bir bitiştir
‘Tükendim’ dediği yerden çoğalır
Düştüğü yerden kalkar insan
Tutunduğu yerden düşer
Umut ederse kırılır
Gittiği yerden döner
Kaybettiği yerden başlar kazanmaya
Kaybolduğu yerde bulur kendini
Yok olduğu… Bittiği… Tükendiği… Düştüğü…
Başlamak için bitirmek gerekir
Kazanmaya başlamak için harcamak
Tutunmak için düşmek
Sarılmak için sevmek…
Yüzeye çıkmayı bekleyen suyun barındıramadıkları vardır
Kustuğu…
Ağladığı…
Sızlandığı…
Yutamadığı…
Hazmedemediği…
Bölüp parçalayamadığı
Susturup unutamadığı…
Her bitiş başlangıca açılan kapıdır
Açılan her kapı karanlığa sırt çevirmiş
Yeni bir başlangıca yüzünü dönmüştür.
Kimsenin bitişi… Gidişi… Düşüşü aynı değildir…
Kimi ölmek için doğar
Kimi dönmek için gider
Kimi başlamak için bitirir
Gelgitlerle besler ruhunu…
Aç kaldığı çocukluğunun
Doyumsuzluğunda doyurur karnını
Başka sofraların davet edilmeyen misafirliğinde
Nice sofralar dağıtır…
Sever gibi yapar insan
Hisseder gibi… Gelir gibi… Kalır gibi… Tutunur gibi…
Kaybetmeyi istemez gibi
Ne istediğini bilmez insan…
Yaşar gibi… Yaşayacak gibi… Yaşıyor gibi
Ne hissettiğini bilmez insan…
Koşar gibi… Ağlar gibi… Susar gibi… Konuşur gibi
Ama ne dediğini bilmez insan…
Eteğinde geçmişin kirini, çamurunu saklar insan
Miras gibi
Bugünün hazinesini hiçe sayar gibi
Unutur gibi… Hatırlamaz gibi yaşar
Kuytuyu yurt edinir gibi…